Özelden bazı saygıdeğer arkadaşlarım, yoldaşlarım, seven ve sayan kardeşlerim bana sürekli şu soruyu yöneltiyorlar: Neden bu kadar hüzünlü, kederli ve acılısın diye!
Değerli insanlar, güzel yürekli dostlarım, sevinecek bir şey oldu da sevinmedim mi? Beni gülümsetecek sevindirici bir haber geldi de sevinmedi mi? Acı varsa, acı gibi yaşanır, sevinç varsa sevinç gibi yaşanır. Üzülmekte sevinmekte insanın elinde olmayan psikolojik ve fizyolojik bir süreçtir insan yaşamında! Benim de hayatımda süphesizsiz ki çok, ama çok sevindiğim anlar olmadı dersem yalan söylemiş olurum. Ama insan hayatının fidanını kaybederse ve bu acı başka bir acıyla katlanarak artarsa, sevinmek için ortada bir sebepte kalmaz. Herkes kendisi kadar güclü, ya da güçsüz bir karektere sahiptir. Hiç bir insan kendinden daha fazla olmaz ve olamaz!
İlginize teşekkür ederek sizlerin benden daha sevinçli anlar, günler, yıllar ve mutlu bir ömür yaşamasını temenni ederim!
Sevginin acısı büyük olurmuş meğer
Yaşarken öğrendim!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta