Sevginin Gemisi Şiiri - Kasım Kobakçı

Senin huyunu anlatmaktan, yoruldu kalbimdeki sevinç,
Bana gülümsesen kâfidir, bir toprak kap ile bir nefes.
Artık bırak bir yana, o sert ve mağrur edalarını,
Bu derin sevgiye karşılık, göster biraz içtenlik.
*
Sana dair hayalleri kurmaktan, ince ruhum daraldı,
Bana bir adım yaklaşırsan, yakarım parmaklarıma kına.
Gökyüzünden topladığım parıltılarla yaldızlayıp,
Aydınlık yüzünü, çizerim şafağın vaktine.
*
Senin için sözler dökmekten, kalem kurudu sevda kutusunda,
Ufacık bir huzur bile, bırakmadın gönül konağında.
En köklü kederleri sakladın, dertli başımda,
Seni baş tacı eden, yüreğin odasında.
*
Sana dair sitemler etmekten, dilimde tüy bitti,
Kaprisin ve cilven, ömür boyunca bana yetti.
O anlamlı ve nadir hislerim, tükendi artık,
Bindim sevdanın koşumlanmış atına, hızla uzaklaştım.
*
Gözyaşlarımı anlatmaktan, derman kalmadı gözlerimde,
Bana bir bakışın yeter, sade bir mendil ile bir dua.
Bırak bir kenara artık, o öfkeli ve sert duruşlarını,
Bu sonsuz bağlılığa karşılık, sun biraz alçakgönüllülük.
*
Senin varlığını düşünmekten, zavallı gönlüm sızladı,
Bana bir tebessüm edersen, bağlarım ellerime ipek.
Kırlardan topladığım renklerle, yaparım çiçek,
Narin çehreni işlerim, gün batımının gölgesine.
*
Sana methiyeler dizmekten, kağıt bitti aşkın defterinde,
En küçük bir umut kırıntısı bile, kalmadı his yuvasında.
En büyük yalnızlıkları ağırladın, gönül kahvesinde,
Seni mücevher bilen, kalbin sarayında.
*
Sana dert yanmaktan, sesim kısılıp kayboldu,
Nazlı tavırların, yaşadığımca bana yetti.
Sana adanmış bu özel ve eşsiz aşkım, yorgun düştü artık,
Atladım sevginin gemisine, açıldım açık denizlere.