Sevgi Neydi Şiiri - Kenan Güç

Sevgi neydi, bir uçurumun dibinde elinden tutan bir nergiz mi,
Yoksa geceyi ikiye bölen yalnızlığımın titreyen nefesi mi…
Ben sana yürürken içimde kopan fırtınalar mıydı sevgi,
Yolun sonunda kalbimi bırakıp da geri dönemeyişim miydi söyle,
Bir ömrü, bir kelimeye sığdıramayan acizliğim miydi,
Yoksa sen gidişinin eşiğine çöken o sessiz ağıt mıydın?

Ben seni bir gülüşünden tanımıştım, içimde bütün mevsimler susmuştu,
Göğsüme çöken karanlık bile seni görünce çekilip gitmişti.
Şimdi her şey yerli yerinde ama sen yoksun,
Ve yokluğun, geceleri kandil gibi eriten bir yas oldu bana.
Ben sana dokunamadığım her saniyede biraz daha eksildim,
Kırık bir sandığın içinde saklanan çocukluğum gibi kaldım sensiz.

Ayrılık neydi, bir kapının sessizce kapanması mıydı yüzüme,
Yoksa kendi kalbimin içimde çığlık çığlığa yırtılması mı?
Sen çekip giderken adımlarının sesinde bir ömür kaydım ben,
Dilimde söyleyemediğim binlerce cümle, gözümde sakladığım bin umut vardı.
Ne çok susmuşuz meğer, ne çok beklemişiz ölür gibi,
Sen gidince anladım; ayrılık bir insanın içinde gömüldüğü görünmez mezardır.

Kederin adını sen öğrettin bana, gözyaşımla yazdım her hecesini,
Her gece ellerimi açıp seni değil, seni kaybetmeyen bir beni diledim.
Rüzgâr bile acıdı halime, perdeler ağladı, odalar çöktü üstüme,
Sensizlik öyle büyüdü ki içimde, nefes almayı bile sayıklamaya çevirdi.
Ah bir bilsen, insan kalbinin en kırık yerinde bile seni arıyor,
Ve ben, aradığım her yerde senden geriye sadece suskunluğun kaldığını görüyorum.

Aşk neydi, bir yaraya dokunup kanamasını izlemek mi böyle,
Yoksa kanadıkça sana biraz daha bağlanmak mıydı delicesine?
Ben seninle yanmayı öğrendim, küle dönmeyi,
Küllerin içinden yine sana koşmayı, yine sana düşmeyi…
Kalbimde taşıdığım bu yangın, sen yoksan bile sönmedi,
Çünkü aşk dediğin, bitmeyen bir acının içinde hâlâ seni beklemektir.

Ve şimdi dönüp bütün bu hikâyeye baktığımda anlıyorum;
Sevgi, seni kaybettiğim gün omzumda çöken o sessiz ağıtmış meğer.
Bir insanın içini lime lime eden o derin boşlukmuş,
Kalbimi saran siyah bir gölgeymiş meğer adın.
Ama yine de soruyorum kendime, belki de son kez:
Sevgi neydi? Belki de sensizliğe bile seni sığdırmaya çalışan bu yaralı kalbimdi…