Sevgi Dolu İnsan Olmak Şiiri - Serpil ...

SEVGİ DOLU İNSAN OLMAK

Kalbinizi sevgiyle donatın,
Çünkü insan, sevgiyle yoğrulmadıkça
Bir yanı eksik doğar hayata.

Dışını süsleyen elbiseler
İçi boş kalan bir kalbin
Sessiz çığlığını susturamaz.

Kalbinize iyi bakın;
Orası ruhunuzun bahçesidir.
Bahçeniz ne kadar bakımlıysa
İçinizden taşan güzellik de
o kadar derin olur.

Birinin gözlerinde huzuru görürseniz
bilin ki içinde
Gürül gürül bir sevgi ırmağı akıyor.
Bazı insanların yanında iyi hissederiz ya hani,
İşte onlar
İçiyle dışı bir olanlardır;
Sevgiyi yalnızca sözlerinde değil,
Varlıklarının her zerresinde taşırlar.

Doğaya karışın…
Toprağın altındaki sessiz hayatı,
Gökyüzünün sonsuzluğunu,
Bir ağacın köklerindeki sabrı duyun.

Rüzgâr eski dillerde konuşur,
Yağmur geçmişten hatıralar getirir.
Bir yaprağın düşüşünde
Koca bir devinin sırrı gizlidir.

Doğadan uzaklaştıkça
Kendimizden de uzaklaşırız.
Oysa bir ağacın gölgesine oturmak
sadece serinlik değil,
Ruhun kendi kökleriyle buluşmasıdır.

Doğa, insanın unutulmuş aynasıdır.

Yeryüzü ile gökyüzü arasında
bir köprü olun.
Ne yalnızca toprağa ait,
ne de bütünüyle bulutlara…
Gerçeği yerden, umudu gökten alın.
Çünkü insan
İkisini birleştirdiğinde anlam bulur.

Sevgiden bir insan olun.
Çünkü sevgi,
İnsan olmanın en yalın hâli,
En yüce duruşudur.
Bilgiden önce sevgiyi kuşanın;
zira bilginin yolu da
Sevginin içinden geçer.

Kimseyi küçümsemeyin,
Hiç kimseyi fazla görmeyin.
Her insana, her canlıya, her taşa bile
bir parça şefkat verin.

Sevgiyle yaklaşmak,
Yeryüzüne iyilik tohumları ekmektir.
Ve bilirsiniz,
Ekilen her tohum
Bir gün dolaşır dolaşır
Yine sizin kalbinizde çiçek açar.

Hayat sevgiyle anlam bulur,
İnsan doğayla bütün olur,
Ruhun gökle yer arasında kurduğu köprü
insanı yüceltir.

Ve nihayet,
sevgiyle yoğrulan insan
evrenin diliyle konuşmayı öğrenir.