Karanlık gecenin ufkundayım
Ve kederin en sonundayım
Içimdeki sevdayı en dibe attım
Senide yüreğimde bir şehvetle tattım
Gülüşüne değmez ki hüzün
Utancımdan çevrilmiyor yüzüm
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta