Sessiz Veda Şiiri - Kasım Kobakçı

Bekliyorum, asrın sağır edici gürültüsünde,
İşitiyorum, kulak asmayanların işitemediklerini,
Gözlüyorum, hissiz bakışlarla süzenleri,
Yeniden, bir keder çöküyor benliğime ve zatıma.
*
Ve zatımda var oluyorum, ruhumdaki melal-i fikretle,
Sıradan yaşantı, sürekli iştigal ediyor,
İbraz-ı vücudum, ebedi beyhude sürüklüyor,
Galibiyet hevesi, avare bir düş imiş.
*
Gayrı kalmadı bir maksat, veyahut tek bir meşgale,
Lisanlar kifayetsiz ve alakasız, bu köhneleşmede,
Ancak halk anlar mıydı ki, duru dahi olsa?
Dizeler değerini yitirirdi o vakit, her düzeltmede.
*
Ecdadın nefesi siniyor, virane duvarlara,
Kokluyorum, o küf tutmuş sahifeleri,
Dokunuyorum, nasır tutmuş parmaklarla maziye,
Sanki bir devir kapanıyor, gözlerimde usulca.
*
Unutulmuş lügatlerin, tozlu raflarında,
Arayış içerisindeyim, kayıp manaların peşinde,
Her bir hece, sanki bir ağıt yakıyor geçmişe,
Zamanın çarkları, acımasızca öğütüyor lisanı.
*
Modernin soğuk yüzü, üşütüyor kelimeleri,
Ruhu çekilmiş cümleler, yığılıyor etrafa,
Mana, derinliğini kaybediyor sığ sularda,
Oysa ne kadar azametliydi, eski hitabetler.
*
Bir garip yolcuyum, bu kelime mezarlığında,
Diriltmeye çalışıyorum, ölü harfleri beyhude,
Kimse dönüp bakmıyor, bu antika sevdaya,
Herkes koşuyor, yeninin parlak ve boş ışığına.
*
Belki de, susmak gerek artık bu çağda,
Saklamak gerek, o kadim hazineyi sandıklarda,
Zira, kıymet bilmez eller kirletir cevheri,
Sükut, en asil cevaptır belki de bu yozlaşmaya.
*
Nihayetinde, tükeniyor mürekkep ve nefes,
Kapanıyor kitabın kapağı, sonsuzluğa doğru,
Geriye kalan, sadece silik bir seda kubbede,
Ve anlaşılmamış bir şairin, sessiz vedası.