Hiçbir acı boşuna yaşanmaz,
her yara,
benliğin bir yerine iz bırakır,
ve o izlerden öğrenirsin
kim olduğunu
kim olmadığını.
Zamanla anlarsın:
yanılmak, pişman olmak,
beklemek, düşmek…
hepsi insan kalabilmenin
birer yoludur.
Kırıldıkça
içinde bir ben daha doğar;
sessiz, ama bilen,
güçsüz ama farkında olan.
Artık aramıyorum
doğruyu başkalarının gözlerinde.
Kendi içimde bir pusula var
ve ne garip
en çok sustuğumda gösteriyor yolumu.
Sonunda bunu da öğrendim;
Tamamlanmak,
bir başkasında değil,
kendini yitirdiğin yerde
kendini yeniden bulmakmış aslında.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 26.7.2025 19:34:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!