Yalnızım, iskeleye karşı bakan güneş kadar,
ve bir teknenin kıyıya vurmuş hali gibi bi okadar...
Öyle yücedir ki yürekten çıkan sevgimiz
Memleketin dağları gibi
ve o kadar engin ki yüreğimizdeki nefretin yeri
dibi olmayan cehhennem gibi...
Yangın somada başlar
İçten içe yakar ülkemin yüreğini,
Ah be madenci kardeşim
Bu kadar mı cesurdu senin yüreğin,
Can vermek öyle kolay değilmiş
Bir dilim kuru ekmek için,
İnsanın hevesi hiç kırılır mı
Kırılıyor işte,
Bırak kıranlar düşünsün
Sen inandıkların uğruna savaşmaya devam et
Kazanmak için değil, yaşamak için,
Kırıldığın yerden devam etmesini bil yeter ki
Gelme artık istemem
Hiç zoruna gitmesin,
Sen alışkınsın zaten gitmelere
Beni bende bırak artık, ben kendime yeterim
Bu saatten sonra güneş olsan nafile
Tek ışık sen olsan bile
Dağlarda yürüdü çıplak ayaklı asker,
ekmeği yoktu, uykusu yoktu,
ama kalbinde kocaman bir güneş vardı.
O güneşin adı: Hürriyet!
O güneşin adı: Vatan!
Bir gölge sarktı zamanın eşiğinden,
Gözümle değil, kalbimle gördüm.
Bir yalnızlık çivisiyle geceden
Çocukluğumun suretini ördüm.
Bir avuç toprak…
Ey kalbimin ıssız gecelere açılan kapısı,
Küller içinden doğacak güneşi bekle.
Çünkü her karanlık
Kendi ışığını rahminde taşır.
Toprak suskun görünür,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!