Yaşamak mı zor?
Yoksa insanlar mı zorlaştırıyor yaşamayı?
Düşündün,hiç bir şey söylemeden bunları,
Anlasan da yaşamın amacını,
Bulamadın kendi amaçladığın yaşamı
Ölmemek için öldürmedin hiçbir zaman sen,
Bu gökkuşağı karanlık
Ve ışık çok uzakta
Bu şehir yalnız ve hasta
Biz başka dünyaların insanıyız
Gönlümüz yasakta
Gel sevgili
Açarım kapılarımı ardına kadar
Beklerim seni
Dağlara inen bulut
Şehre çöken sis olurum
Yağmur ol gel
Dönülmez akşamın son ışığında
Sevdayı kanırtan kör bir bıçaktır ayrılık
Her gece kapından geçerken ben,
Bir pencere kadar kırılgan olur
Bir perde kadar savrulgan
Bir kapı kadar yakındır
(Anneme)
Midemin ağrısı
Çok fazla şu aralar
O kadar kemikleşmişim ki
Tüzük tüzük istiflenmiş
İçime işlemiş yasalar
Senin kokuna hasret kalmış ben,
Hep kandırılmış olmakla,
Yine de sevgisine güvenen,
Sevdikçe yenilenen,
Koyboldukça solup giden ben,
Bir gün anlayıp gerçekleri gören,
Bir kız vardı;
Saçları ipektendi,
İpekten bir yol...
Dokunduğumda huzur saçan
Gözleri yalansız, akman bir dünyaydı
Bir köprü değil gelip geçilesi
Bütün aşklar bir şiirle başlar
Söylenemeyen bir sözle boğumlanır yüreğin
Kimi beğenmez yazdıklarını
Yırtıp atar haftasında
Bencil ve hoyrattır aşkta
Aşk zamansız uğruyor hep
En umulmaz anında vuruverir kapını
Bazen yenilenmiştir
Bazen çok eski bir hatıradan canlanıverir
Aşk zamansız vurur seni
Hiç beklemediğin bir anda çıkar karşına
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!