Sensizliğin Kıyısında Şiiri - Engin Çorak

“Geceler uzun, sessiz ve ıssız, Yalnızlık içimde sarmış kıskız.” Dizeyle başlayan şiir, gecelerin, sevdiği olmadan anlamsız ve kasvetli olduğunu vurgular. “Kıskız” kelimesiyle derin bir karanlık, içine işlemiş yalnızlık betimlenir. Bu, sevgilinin yokluğunun yaratığı boşluğun büyüklüğünü ifade eder. “Adınla titrer her gece yanım, Sen bile tutmaz oldun yerini.” Şairin kalbi, sevgilisinin adını düşünmekten vazgeçemez; onun yokluğu o kadar derindir ki, sevgili bile artık kalbin ihtiyacını karşılayamaz hale gelmiştir. Bu, aşkta yaşanan büyük özlemin ve çaresizliğin göstergesidir. “Gözlerimden düşen yaşlar anlatır, Sana hasret bir kalbi anlatır.” Duygular kelimelerle anlatılamayacak kadar derindir; gözyaşları, içinde kopan fırtınanın dışa yansımasıdır. Hasret dolu kalp, her an sevdiğiyle olmak ister ama nafiledir. “Bir tek sen oldun her düşümde, Ay bile tutamaz yerini.” Sevdiği kişi, tüm hayallerin ve düşlerin merkezidir. Ay bile onun yerini tutamayan, yetersiz kalan bir semboldür. Bu, sevginin büyüklüğüne ve sevgilinin eşsizliğine vurgu yapar. “Yollarını saydım, hasretle dolu, Kalbimle konuştum, sensiz solu.” Uzaklık ve kavuşamama, şairin ruhunu hırpalar. Hasret dolu bekleyiş, kalbin yalnızlığı ve sevgisizliğiyle yüzleşmesini anlatır. “Bir bakışın var ya, dünyamın ışığı, Gözlerin tutar senin yerini.” Bir tek sevgilinin bakışı, tüm dünyayı aydınlatacak kadar önemlidir. Gözler, şiirde umut ve yaşama sebebi olarak parıldar. “Sevdanın en derin zevkini tattım, Ama sensiz kaldı her anım,” Aşkın en yoğun ve tatlı hallerini yaşamış olmasına rağmen, sevgilisizliğin her anı boş ve eksik bırakması, şiirin temel duygusudur. “Gülüşün düşlerimde yanar hep, Sensizliğe inat, senin yerin...” Sevgilinin gülüşü, hatıralarda canlı ve sıcak kalır. Şair, bu eksikliğe rağmen sevdiğinin yeri dolmayacak kadar özel olduğunu kabul eder, sevgiyle anı yaşatır.