Sensizliğe Sığınmak Şiiri - Muhammed Yağmur

Kaderin adı sen olduktan sonra
hiçbir yol götürmek istemedi beni uzağa…
Oysa ben seni unuturum sanmıştım,
her sabah biraz daha eksilerek.

Git dedim kendime,
yol uzun, unutmak kolay olur belki…
Ama her uzaklık seni biraz daha
yakın etti içime.

Bu şehir seninle dolu artık.
Bir sokak lambası gözlerin gibi yanıyor,
bir rüzgâr saçlarını savuruyor
ve ben her köşe başında
bir yanımı yitiriyorum.

Ben seni
kaçmaya çalıştıkça daha çok sevdim.
Her unutuş denemem
bir hatıranı kanattı içimde.

Şimdi
bir pencere önünde
sessizliğe yaslanıyorum.
Ne gökyüzü anlıyor içimi,
ne de geçen bulutlar dindiriyor seni.

Ve biliyor musun,
bazı insanlar hiç gitmez aslında—
sadece geride kalarak
daha derine gömülürler.

Sen gittin…
ama ben hâlâ senin yokluğuna
sığınacak kadar
sahipsizim.