Sensiz karanlık Şiiri - Hıdır Başpınar

Gece yarısı saat yalnız ’ı karanlık geçiyor.
Dışarıda kimseler yok hepsi susmuş yatıyor.
Tahta kalemime sarılıp üzerine oturduğum;
Eski kırık sandalyeden beyaz sayfalara.

Yazıyorum yazdıklarımı beğenmeyip.
Siliyorum taburemden gelen gıcır gıcır.
Sesler daha zorlama beni kırılacağım.
Dercesine titriyor dur kimseler uyanmasın.

Silmiyorum seni artık sessiz yazıyorum.
Kendime soruyorum acaba benim için;
Kalemini oda terletecek mi?
Ay gece karanlığını azaltıyor sanki

Hava aydınlanmak üzereyken susuyorum
Kuşların güzel sesleri hep artıyor.
Artık yatmalıyım sabah oluyor.
Sevgililer görünür birazdan el ele

Kendimi bir akşam sefasına benzetirim
Gece açan gündüz çiçeklerini kapayan
Şimdi gün yüzünü gösteriyor bense;
Aydınlık sabahla karanlığa dalıyorum