Sen Yokken Şiiri - Muhammed Yağmur

Sen yokken…
Zaman yavaşlamıyor,
Durmuyor da.
Sadece,
Acıyı sindire sindire geçiriyor üstümden.
Her saniye,
Bir hatıranı parçalıyor içimde.

Oysa bir zamanlar,
“Gitme” demek bile yetmezdi sana.
Kal…
Sadece kal desem,
Yeter sanırdım.
Ama meğer,
Gitmek isteyenin kulağı sağır olurmuş…

Şimdi yokluğunla yaşıyorum,
Gözlerinle başlamayan sabahlara uyanıyorum.
Kimsenin sesi senin kadar susamıyor içimde,
Kimsenin gülüşü
Senin kadar yakmıyor canımı…

Seni sevmek güzeldi.
Acıtsa da…
Her hatıran öyle sıcak ki hâlâ.
Canımı yaksa bile,
Senden kalma bir gölgeye bile
Sarılmak istiyor içim.

Anılarımızı baştan yaşıyorum bazen,
Sen “gitme” dediğimde gülümsüyorsun…
Ve gidiyorsun.
O an donup kalıyor dünya.
Ve her defasında
Aynı yerden kırılıyor kalbim.

Ne garip,
Sen gittin ama seninle ilgili her şey burada.
Kokun,
Sesin,
Bakışın,
Ve en çok da…
Sensizlik.

Biliyor musun?
Bazı geceler,
Sana anlatır gibi konuşuyorum boşluğa.
Bir cevap vermeyeceğini bile bile,
Sana sorular soruyorum.

Neden gittin?
Neden böyle yarım bıraktın bizi?
Hangi cümlede kaybolduk,
Hangi sessizlikte düştük biz?

Artık geri gelmesen de olur…
Ama bil ki:
Ben hâlâ seninle yaşıyorum.
Sen yoksun belki,
Ama aşkın,
Her gün yeniden doğuyor içimde.

Ve bu kalp…
Her sabah seninle uyanmasa da,
Her gece
Yine seninle ağlıyor.