Sen Gülünce Şiiri - Poyraz Can

Sen gülünce,
bir şehir kendini affediyor sevgilim...
Caddelerinden bir çığlık kopuyor, ismini zikrederek.
Ve sokak lambaları ilk kez kendini bir yıldız sanıyor.
Ay utanarak açıyor gözlerini geceye....

Sen gülünce,
bir serçenin kanadında bahar başlıyor...
Kurumuş dallar çıldırıyor yeşermek için,
Bense kalbimi, susuz bir vaha sanıp,
sana doğru yürüyorum çırılçıplak umutlarla.

Gülüşün diyorum sevgilim, gülüşün
Hülyalara düşmüş gökkuşağı gibi.
Sadece renk değil,
kokuyorsun da…
Toprak gibi,
yağmur sonrası gibi,
hiç dönmemiş bir sevgili gibi.

Sen gülünce,
zaman eğiliyor, sevgilim.
Takvimler şaşırıyor adını.
Bir kurşun bile yönünü değiştirir,
Bir cellat bile aşka geliyor.

Sen gülünce,
bir ömrün bütün yaraları kabuk tutuyor sevgilim…
İsyan eden kalbim susuyor,
Ve kader bile, yazdığı satırları siliyor.
Evren bile bana gülümseyerek bakıyor.
Gözlerim bir mabedin kapısında,
senin gülüşünle secdeye varıyor.
karanlık duvarlarda gizlenen gölgeler bile kaçıyor sevgilim.
Bütün suskun taşlar dile geliyor,
şehir, adını ezberliyor yankılarla.

Sen gülünce,
bir mahkûmun paslı zinciri çözülüyor sevgilim.
Zindan kapıları açılıyor içimde,
özgürlüğün sesi senin kahkahan oluyor.
ölüm bile geri çekiliyor usulca.
Mezar taşları susuyor,
ve toprağın altındaki kalpler bile uyanıyor aşka.

Sen gülünce sevgilim,
ben kendimi yeniden yazılmış bir kaderde buluyorum.
Küllerimden doğuyorum her defasında,
bir annenin duası kabul oluyor uzaklarda, bir yerde
benim ellerim bile bir kitaba dönüşüyor,
Bütün sayfalarımda sen varsın,
her cümlenin ilk harfi yine sen

Ve sen gülünce sevgilim,
dünya son kez güzelleşiyor sanki.
Zaman dursa da, ömür bitse de,
ben gülüşünde ölümsüzleşiyorum.

10.09.2025 & Poyraz Can