Sen gülünce Şiiri - Mücahit Aras

Sen gülünce
kokusu gelir gelir
cennetin,
bir gül düşer
gözlerimin tam ortasına
şefkatle.

Bir kuş konar yüreğime,
tüyleri dualardan dokunmuş,
kanatlarında rahmet,
gagasında umut taşıyan.

Sen gülünce
susar gece,
rüzgar eğilir secdeye,
yıldızlar parmak uçlarında
öğrenir parlamayı.

Bir çocuk gibi içime koşar
en temiz hayaller,
annemin dizinde duyduğum
ninni kadar saf olur dünya.

Sen gülünce
yara unutulur,
acı küser kendine,
yanık yüreklere
merhem iner gökyüzünden.

Toprak bile
yeşermeyi hatırlar yeniden,
gözyaşı durur,
gözlerinle gülümseyen
hayat yeniden yürür
bize doğru.

Sen gülünce
kıyamet bile
güzel gelir göze,
çünkü senin gülüşün
ölümü bile
hayata benzetir.

Bir bahar gelir
adını taşıyan,
bir seher vakti
adını okur ezanlar.
Gök kubbe bile eğilir
gülüşüne,
gözlerim gözlerine
şükürle kapanır.

Sen gülünce
kalbim dua olur,
elim secdeye gider
kendiliğinden.

Kim demiş ki
cennet uzakta?
Sen gülünce
burnumun ucunda hissederim
rahmetin kokusunu.

Bir damla tebessümün
bir ömrün mükâfatı olur.
Ve ben,
sen gülerken
tüm savaşları unuturum,
tüm yorgunluklarımı
kalbimin kıyısına bırakırım.

Sen gülünce
susar kötülük,
barış iner
bir serinlik gibi
insanların alnına.

Ve ben,
bir daha hiç susmam
içimdeki sevdaya karşı.
Çünkü sen güldüğünde,
gülümsemenle
Allah’ı hatırlatır bana
bütün güzellikler.

Sen gülünce
cennetin kokusu gelir
ve ben
hiçbir şeye hasret kalmam artık.