Gözlerin Gecemin Karanlığında Yanan Kandil

Ömür bahçeme düşen en nadide çiçeksin,
Gözlerin, gecemin karanlığında yanan kandil,
Tenine dokunan rüzgâr bile şiir fısıldar,
Sesin, en suskun kalbime hayat veren nehir gibi.

Zaman, sana bakarken ağır ağır akar,
Kirpiklerinin gölgesinde saklanır bütün yarınlar,
Adını andığımda gül açar dudaklarım,
Sen, ömrümün en sessiz duasında saklısın.

Lal olmuş gönlüm, sana söylenmemiş sözlerle dolu,
Her nefesin, ruhumun en derin yerinde yankı,
Gözlerinde gördüğüm mavi, gökyüzünü unutturur,
Aşkın, içimde hiç sönmeyen bir ocak gibi yanar.

Ellerin değince, kış bahara döner ansızın,
Tenin, sabah çiğinden doğan gülün tazeliğinde,
Gülüşün, ölü şehirlerde bile hayat uyandırır,
Kalbim, seninle yeniden yazılmış bir kitap olur.

Mahrem bir sır gibi saklarım seni yüreğimde,
Her gece yıldızlara senin adını söylerim,
Sevdan, damarlarımda akan bir ırmak misali,
Ve ben, hep sana doğru çağlayan bir nehirim.