Selma Güneş Şiirleri - Şair Selma Güneş

Öz ağlarsa,ağlarmış göz,
Beklediğim iki satır, bir tek tatlı söz..
Gönülden bağlanmışım, hadi kolaysa çöz!
Sen bu aşkın vebalini,çekeceksin bir gün elbet.! ! !
Sen bu ömrü, hiç tükenmez,
Sevgimi bitmez mi sandın.

Gelme dedim sana, sadece dilde,
Ruhum fırtınada tenim ateşte,
Serdim duyguları, sevdam bir beste.
Bir ömrü benimle yaşa bu gece.

Saçımın her teline öpücük koydum.

Umutlarımı, gonca sevdalarımı,
Dost yüreğimi getireceğim sana.
Bekle beni..Bekle.
Kırmızı halı serme yollarıma, istemem...
Bir beyaz sayfa aç, mutluluğun defterinden o yeter.
Silip geleceğim hüzünlerimi..

Senin neyine sevmek,
İnanmak,
El uzatmak,
Dost sanmak
Kucaklamak,
Sarılmak,

Acının yüzü soğuk, sakla kendine,
El niye dövünsün, senin derdinle,
Yas bile biter, kırk yemeğin de,
Yaranı sarmayı sen kendin öğren.

Akmayı unutsun söyle gözüne,

Sevgi, bir ortaklıksa...
Sermayeyi koyuyorum..
Elimde aşkın kalemi,çetele tutuyorum,
Toplayıp,çıkarırken,
Yine hesap tutmadı.
Bende sabır,sende keyif...

Yıllar...yıllar önce idi..
Bir varmış bir yokmuş yılları.... Hatırla....
Gözlerine bakınca...titremişti bedenim..
.Kalbime attığın o ok...
Tam da oniki den vurmuştu....
Luna parklardaki hedef ördekler gibi,

Kara bulutlar çöktü günün üstüne,
Yer sarsılsa ayırmazdı, bölemezdi böylesine,
Pazara düştü tüm değerler,
Oturmuş gülerek seyrediyor ağalar beyler...

Toprak ağlıyor, sızlarken kemikler,

İnsanoğlu doğduğu an yaşlanmaya başlarmış. O taptaze, narin bebek teni, o kendine has kokusunu yayar koklandığında. Günler geçtikçe bu taze deri kalınlaşmaya, sertleşip gerilmeye de başlar bilirsiniz. Dişsiz damakları ile ancak püre benzeri, ıslatılmış besinlerle doyurulur bebekler...

Zamanla kaslar, kemikler gelişir, saçlar uzar, bacaklar yürümeyi, eller tutmayı, kollar sarılmayı öğrenir...
Dişler çıkmışsa, ağıza götürülebilen herşey ısırılmak, çiğnenmek içindir.
Gözler tarayıcı, kulaklar ses avcısı, beynimiz ise öğrendiklerimizin deposudur.
Gülümsemek önceleri bilinçsiz kas hareketleri, ağlamak ise açlığı ya da rahatsızlığı ifade biçimidir. Duyguların dili öğrenilinceye dek...

Hani, içinizde bir volkanın patlamak üzere olduğunu hissedersiniz bazen, boğazınızda yutkunamadığnız yumruk gibi birşey vardır. Yutamazsınız. Çıkarmak istersiniz çıkmaz. Zorladıkça daha bir sıkıntı verir...

Hayatın sizin için anlamlı olduğu zamanları, aldığnız her nefesin, lezzetini duyarak yediğiniz her besinin, çevrenizde gördüğünüz her canlının kendine özgü hallerinin sizde yaşattığı duyguları yaşarsınız ya doğal olarak...

Bazen birşeyler değişir, aldığınız nefes akciğerlerinize ulaşamadan geri döner. Acıyı hissettirir, soluğunuza hasret ciğerleriniz. İçiniz acır, nefes almaya çalışır, alamazsınız.. Sanki koskoca yeryüzünde hava tükenmiştir...