Selcuk Arısoy Şiirleri - Şair Selcuk Arısoy

Bir umuttur aşk;
Seveceğini beklemek, sevdiğini hissedebilmektir.
Çabalamaktan vazgeçip,
Yokluğuna teslimiyettir.

Kör olmuş gönüller, gözler görse ne olur?
Kulaklar mazlum çığlıklarına kapalı, hak diye bağırsan ne olur?
Akıl menfaatlerin esiri, izah etsen ne olur?
Cahiller alim olmuş, sen ilim konuşsan ne olur?

“Ne zaman doğdun?” sorusuna “koyunlar kuzularken” deyip,
Yokluğun kundağına sarılan ve doğar doğmaz kendiyle kalan,
Her şeyin olduğu tatsız şimdilere kıyasla,
Hiç bir şeyin olmadığı en tatlı zamanların yoldaşları!
Neredesiniz?

Hiç tedirgin olmadığım kadar tedirgindim o gün,
Elimden tutulup, sunulurken bakışlarım sana.
Hissetsem sevgisizliğin soğukluğunu bir nebze gözlerinde,
Girmezdim senin olduğun o kapıdan içeriye.

Hayat rüzgârında her yeni günümü oradan oraya savrulup geçirirken,
Okulun önünde seni gördüm birden.
Hiç alışık olmadığım duyguları geceli gündüzlü yaşarken,
Çekip çıkarıyordun beni içine düştüğüm kimsesizlikten.
Geçirdiğimiz onca zamanın ardından alınca evlilik kararı,
O gün hayata daha bir başka bakıyordum ben.

İlk emirdi oku
Ki açılsın kilidi kalbinin.

Düştü sonra sevgili uhrevi yolculuklara, dedi:
“Dirilsin benliğin...”

Sözde lafla kıymet verilmez adamın sözüne
Adam olan zaten herkesten önce söyler lafı özüne
Anlamak için değil insan
Cevap vermek için dinlerse
Hakikat gizli kalır, sevda dilde
Nefis ise

Çok yalnızlık yaşadım ama bu yalnızlık başka,
Bir araba arkasında götürülüyorken mezaristana.
Nice dünya yolcusu geçip giderken yanımdan,
Bir gariplik çöküyor üzerlerine ve dillerinde dua.
Güneş ve rüzgâr dokunsa da tabutumu okşayarak,
Arkamda sevenlerim son vazifesini yapacak.

Sert ve hırçın dalgalar misali olsa da bazı anlarım,
Sevgisiz, kimsesiz kalır en muhtaç zamanlarım.
Dalıp ruhumun derinliklerine de sahip çıksan içimdeki özleme,
Ve eritsen su berraklığındaki yüreğinde.
Çok zaman itilmişken ve terkedilmişken anlaşılmazlığa,

Sen

Kaybolup gitmişken ne aradığımı bilmeden aradığım şeylerde,
Vazgeçmişken özleyip, hayal etmekten bile,
Ve bırakmışken kendimi iç boşluğuma,
Alıp götürürken beni her bardakta boş vermişlik,