Şehrin Ruhuna Dokunan Gece

Gece iner, bir sancı gibi,
Şehrin omuzlarına yük olur karanlık.
Binalar iç çekerek doğrulur,
Birbirine yaslanır sokak lambaları.

Suskun duvarlar eski hikâyeler mırıldanır,
Bir gölge, geçmişiyle yüzleşir kaldırımlarda.
Zaman, taşların arasına sıkışmış,
Bekler de kimse fark etmez.

Bir pencere aralığında soluk bir ışık,
Kıyamete tutunan bir mum gibi.
Ağır adımlarla yürür kıvranan zihinler,
Ve insan, kendine yetişemez bazen.

Rüzgâr, zamansız bir vedadır,
Kim bilir hangi hayali paramparça eder?
Hangi mektup ulaşmaz sahibine,
Hangi söz, bir yürekte yarım kalır?

Şehir, sessizliğin derin aynasında,
Kendi yüzünü izler her gece.
Gözleri gri, sesi puslu,
Ruhuna dokunanları hatırlar ancak.

Bir aşk çınlar duvarlarda,
Unutulmuş bir şarkının son mısrası gibi.
Bir adam, cebinde eski bir şiirle,
Geçmişine yürür tereddütle.

Zaman, geceye dokunur usulca,
İnsan içindeki uçuruma bakar.
Ve anlar ki en derin karanlık,
Gökyüzünde değil, ruhun çatlaklarında.

Bir şehir, kaç hayal taşır içinde,
Kaç umut, sabaha varmadan söner?
Kaç adım, yolların hafızasında kaybolur,
Kaç göz, gecenin yüzünde kendini görür?

Ve gece biter, doğar yeni bir gün,
Ama bazı gölgeler sabahı da taşır.
Kimi düşler uyanır ışıkla,
Kimi karanlıkta kalmaya alışır…