Sebati Manav Şiirleri - Şair Sebati Manav

Beklemek ne ulvi ne muhteşem olurdu
Sonunda beklediğine kavuşursan eğer
Beklemek umutla sabırla ne güzel olurdu
Sonunda beklediğin çıkıp gelirse eğer

Sebati Manav 03 Aralık 20024

Akşamüstleri gün batımında sahilde
Sıcak meltemlere karşı dururum
Durur beklerim, öylece gözlerim kapalı
Kokunu getirir deniz, dalgalarla birlikte
Çekerim içime kokunu yavaş yavaş
Hayalinle ben, konuşuruz iki arkadaş

Ne tarihte yaşanmış
Destansı aşklar kadar uzak
Nede üç günlük heves
Sana olan sevdam
Gönlümden kopup gelen

Sevda yüklü bulutlara sakladım
Bahçende açan güllere sardım
Dalına konan bülbüle sırladım
Ben diyemem ki sana sevdiğimi

Sevda yüklü bulutlara sor

Soruyorsun ya yazdığın son mektupta
Nasılsın diye;
Beni bilirsin sana yalan söyleyemem
Gerçeği de senden saklayacak değilim
Aslında ben hiç iyi değilim.

Sakın ağlama
Tut gözyaşlarını
Dökülmesin inci tanelerin
Bulutlanmasın yüzün

Anlaşılması zor zamanlardayım
Duygularımın esiriyim
Daha önce hiç böyle olmadım
İçim içime sığmıyor
Kendimden eminim aslında

Buğulanmış gözlerinden akan
İki damla yaş ben olsaydım
Neler vermezdim o ana
Yanağını okşasaydım
Ya da saçlarına taktığın toka

Sakladım hep, kimseye söylemedim
Kendi içimde kendime dilleyemedim
Gönlümden dilime bile getiremedim
Ben seni çok sevdim, senden habersiz

Güneş dogmasın pencereme sabah olmasın
Girmesin odama ışıkları gün kapımı çalmasın
Uyandığımda zifiri karanlıklara uyanayım
Acı gerçekle yüz yüze daracık odamdayım