Sarkaç ve Çarmıh (zamanın Müddücezrinde)

İnsan bu, tebessümle gözyaşı arasındaki sarkaç
Varlık erimiştir bu bahtsız sarkacın salınışında
Bizden ötesi hep rüya, bizde saklı hep sevda
Haykırışlar ve kımıldayan gölgeler hala orada

Varlığımı sırtımda taşıyorum bir çarmıh gibi
Gün ve gece engin deryaların meddücezri gibi
Binlerce zerre baş döndürücü bir kasırga
Hatıralar bir görünüp bir kaybolan düşler gibi

Bedenimde sıkışmış çağlar hayat okyanusu
Gülen bir çift gözle silinir yaşam kaosu
Meçhul bir yüzün çizgileri, kahkaha ve korkular
Gümüş çınlayışlar ve yüzeye çıkan kayalıklar

Asırların biriktirdiği hatıralar titreşiyor
O meçhul nağmelerde, özgür kuşların süzülüşünde
Pencereden gülümseyen mavi bir gök parçası
Perdelerden süzülen ışık hücreme serpiliyor