Sana Kalan Miras Şiiri - Kasım Kobakçı

Gölgem fısıldar, buluşma tuzaktır,
Gelecek umudu, sönük çıraktır,
Yolun sonu, buz gibi bir duraktır,
Kaçışın imkansız, bu son konaktır.
*
Varlığın titrer, ruhun alacadan,
Söylediğin her söz, koca bir yalan,
Sığındığın liman, çürük bir kalan,
Bütün cesaretin, boş bir heyecan.
*
Korkak yüreğin, ne kadar da kaypak,
Karanlık çöktü, hani nerde şafak?
İçindeki kötülük, dipsiz batak,
Seni de bekleyen, soğuk bir kucak.
*
Bu karanlık gece, inan sabahsız,
Sorduğun sorular, hepsi cevapsız,
Seni de kurtaracak, bir kitapsız,
Adaletin oku, artık hesapsız.
*
Eski benliğin, tamamen kaybolmuş,
Masumiyet rengin, çoktan kararmış,
Zamanın doldu, vaden tamamlanmış,
Huzur duygusu, artık mühürlenmiş.
*
Bu son perdedir, ışıklar sönecek,
Kibirli başın, öne eğilecek,
Yaptığın her hata, sana dönecek,
Karanlık bu anda, sana gülecek.
*
Gece fısıldar, sözü acımasız,
Bu son buluşmadan, geri dönülmez,
Sokaklar tekinsiz, ayaz amansız,
Çığlığın duyulmaz, feryat anlamsız.
*
Kavuşma anı, ne kadar da ırak,
Görünen her bir şey, solgun bir bayrak,
Ruhunu saracak, o kara toprak,
Sana kalan miras, kuru bir yaprak.