Sana Gelmeyen Ask Şiiri - Hakan Gümüş

Seninle başlamadı bu eksiklik duygusu,
Ama seninle tamamlanabileceğine çok inandım.
Çünkü bir şehirde değil, bir yoksunlukta buldum seni,
Ve o günden beri hiçbir kalabalık tam dolmadı içime.

Adını anmadım çoğu zaman,
Ama her kelimemin ucunda sen vardın.
Bir kahkahada, bir şarkıda, bir sokakta…
Sanki her şeyin sonunda sen yazılıydı, silik bir harf gibi.

Aşk dediler, tarif ettiler:
"Göz göze bakmak", "ten uyumu", "zaman geçirmek"...
Ama ben seni hiç görmeden,
Hiç tutmadan,
Her şeyimle sevdim.

Çünkü aşk, bazen olan değil,
Olmayan bir şeyin içimize kurduğu tahttır.
Ve sen, gelmediğin hâlde her sabah oradaydın.
Herkesin yok dediği yerde ben seni yüzyıldır tanıyor gibiydim.

Sana mektup yazmadım —
Çünkü adresin yoktu bende.
Ama her gün, içimden sana akan cümleleri
Sokaklara bıraktım,
Duvarlara yazdım,
Bir şarkı gibi mırıldandım.
Belki bir gün, yürürken duyarsın diye.

Seninle bir geçmişim yok —
Ama senden kalan bir gelecek var içimde.
Ve işin garibi ne biliyor musun?
Sen hiç gelmedin ama ben senden hiç gitmedim.

Artık sana yazmıyorum bu satırları,
Ama herkes okuduğunda biraz kendini buluyor.
Demek ki hepimiz,
Aynı kişiye dokunmadan dokunmuşuz bir ömür boyu.

Ve şimdi bu şiir sokakta,
Bağırarak söyleniyor,
Avuçlarda ışıklarla,
Gözlerde bir yanık anıyla.

Çünkü bu aşk,
Ne filmlerde bitti,
Ne kitaplarda başladı.

Bu aşk,
Sadece içimizde yaşandı.
Ve içimizden bir daha hiç çıkmadı.