Sana Bakmak Şiiri - Burhan Güler

SANA BAKMAK

Sana bakmak,
bir kentin ışıklarını söndürmek gibi
sessizce, içimden.
Bir çocuğun rüyasından düşen kuş tüyüyle
dokunurum yüzüne,
görmeden.

Sana bakmak,
yorgun bir halkın umuduna benzer,
yaralı ama direnen.
Bir isyan taşırım gözbebeklerimde
sana değince her şey büyür,
ve dünya biraz daha yanar.

Sana bakmak,
bir suyun akışına karışmak,
kendini unutmak,
yeniden doğmak kadar uzun,
ölmek kadar kısadır.

Sana bakmak,
bütün yolların
bir kalbe çıkmasıdır.

sana bakmak
biraz istanbul’dur geceleri
Boğazdan esen rüzgâr,
biraz da eski bir şarkıdır
hiç kimsenin dinlemediği.

ben seni düşünürken
kibrit alevi titrer dudaklarımda,
gözlerin geçer aklımdan
mavi mi, siyah mı bilmem,
ama hep geç kalmış bir hüzün gibi.

sana bakmak
bir pasaport kontrolü kadar tedirgin
bir şiir yazmak kadar suçtur,
adını andığımda bile
bir yasak delinmiş olur içimde.

biliyorum
sen de sevdin bir zaman,
ama şehirler unutmaz,
biz unuturuz.

sana bakmak
ölü bir yıldızın ışığına dokunmak gibi,
gecikmiş,
ama hâlâ yanıyor.

Sana bakmak,
bir sabahın uykusunu bölmek gibidir,
annemin sessizliğine benzer biraz,
yorgun, eksik, ama vazgeçilmez.

Sana bakmak,
bir köy yolunda unuttuğum çocukluğumdur.
Toprak kokar,
rüzgârın alnında bir başak titrer,
ben sustukça büyür gözlerin.

Sana bakmak,
insanın kendi yüreğini seyretmesi gibi.
Kırık, utangaç,
ve yine de sevilmek ister.

Bir ses kalır sonra,
camın buğusunda adın,
göğsümde ılık bir taş gibi.

Sana bakmak,
dünyayı bir anlığına iyi sanmaktır.

Sana bakmak,
ölümü ertelemek gibi,
yavaş yavaş içime yürüyen bir sessizlik.
Gözlerin,
biraz yetim, biraz gece yarısı.
Benimse ellerim,
bir yangını tutacak kadar yorgun.

Sana bakmak,
kendi suçunu sevmek gibi bir şey.
Ne kadar baksam,
o kadar eksiliyorum içimde.

Bir sigara yakıyorum,
külleri düşüyor adının üstüne.
Her dumanında başka bir hayat gidiyor elimden.

Sana bakmak,
dünyanın en eski yanılgısı,
ama yine de…
insanın en güzel hatası.
Burhan GÜLER