Ahh, birde biriktirebilsek güzel anıları,
Güzel dostları, mutlu hikayeleri.
Biriktirebilsek kirletmeden, kırılmadan,
Çok bir şey değil, bir gülümseme, bir güzel söz yeter biriktirmek için.
Toplasak yüreğimizde sevgi dolu anıları,
Bir İnsan I
Uyanır
alarma gerek kalmadan
odanın kenarındaki gölgeyi toplar
başkalarının telaşını kendi cebine koyar
Yüzdeki maskeler sakladı yorgunluğumu
ben kendimi ararken kayboldum
yüzlerce maskem oldu
Birini gülerken taktım
diğeri susarken yapıştı
Onun bakışı
gökyüzüne benzemezdi
gökyüzü bile bu kadar kucaklayamazdı insanı.
Daha derin,
daha ağır,
daha sessiz bir yerdi gözlerinin içi.
Bir Zamanlar Vardı, Ama Yoktu
Bir zamanlar vardı,
gibi yapılıyordu,
gibi gülümseniyordu,
gibi seviliniyordu…
Bazen bir ömre sığdıramadığımızı,
bir cümleye sızdırırız;
gecenin damla damla akıttığı bir sır gibi.
Koca bir şehri kibrit kutusuna koyarız önce:
gürültüsü, paslı rayları, ıslak sokak lambaları
İçimden Eksilen Bir Şehrin Ardından
Seni kaybedersem…
sanki içimden bir şehir eksilir,
bir sokak susar,
bir şarkı yarım kalır,
bir çocuk uyuyakalır
Bazen bırakmak lazım,
Elindekini değil, içindekini…
Olmazları, sustuklarını,
Bir de her gece içine yatan “belki”leri.
Çaba harcamadan durmalı insan,
Bir yere gitme…
Çünkü her gidiş, biraz eksilmek demektir.
Ve ben zaten çoktandır
kendi içimden göç ediyorum sessizce.
Her manzara bir başlangıç gibi görünür önce,
Bir zamanlar içinde bir ova vardı —
serap gibi geniş,
ama suya hasret.
Yalnızlığın kerpiçten duvarları arasında
kurak bir ülke kurmuştu kendine.
Ne rüzgarı vardı ne yağmuru.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!