Saliha Öcal Şiirleri - Şair Saliha Öcal

Sen de sevdin mi ,ben gibi?
Kaf dağı zirvesinde Anka kuşuyla
simasını periden çalmış yar'in,
güzelliğini seyre dalarcasına...
Efsanevi kurgularla sevdin beni.

Vuslatım sana,en ecmel vaziyetle.
Mahiyet,noksanlarımı hâk ile yeksân.
Künyenin yazılı talihi,mazide.
Aşikarsın müstakbele,mamur elin.

Zayi dünler,istihkak yarınlar senle.

İsmin ve soy ismin çağrışım yapıyor sevdaya.
Yazıyorum iltizamla açtığım her sayfaya.
Karanfil ve tarçın kokuyorsun yapraklarında.
Bilemedin ki sen misk zaferansın yazılarıma.

Hemdemimsin geceden gündüze,aylardan mevsime.

Ağacın dibinde oturan,söyle bana derdini.
Ben de bilirim hem de nereden eridiğini?
Gayem seni üzmek değil,anlatınca çileni.
Damlar toprağa,çeker derinine ağacın dibi.
Tekrar yağarsa unutma,genişçe aç şemsiyeyi.
Denk gelirse bu sefer yok eder bedenini.

Gözlerinizi gözlerimden kaçırmanız,
Vücudunuzun titremesi,
Kelamlarınızdaki aksaklık,
Bakışlarınızdaki kaçamak,
Duygulara karşı sessizliğiniz,
Nidalarınızdaki saadet,

Gözlerim kapıda,tıkırdasa sedâ.
Camın arkasındayım,geçse sokakta.
Görüştüğümüz yerdeyim,uğrar mı oraya.
Resmine bakıyorum,sen de baksan bana.
Mektupları kokluyorum okusam Sana.

Kış, yaza kavuştu;
Dalga sahile,
Dallar süslendi yeşillerle,
Renklendi çiçekler takılarla,
Toprak çimlendi bitkilerle,
Kar suları buluştu derelerle,

Elzem bir arzuyla el açıldı Yaradana.
Makberlerde yatar ahu gözlü prensesler.
Bir nefeste kalsın,hüznü unutalım canla.
Neticelenmesin benzeri acı akibetler.

İbadetlerin merhalelerinde yankılar,

Akıyor gözyaşlarım,musluktan tüm havuzlara.
Havuzlar damlatıyor bağ,bahçe ve tarlalara.
İlerleyen her an ekin veriyor topraklara.
Bir uğultu var ki kesilmiyor yalnızlığımda.

İstila yıllarca devam etti organlarımda.

Bir yağmur yağsa ve dünü yıkasa tek leke bırakmasa.
Tepemden aşağıya hüzünlerim süzülse katmanlara.
Boy göstermemeleri adına toprakları kıraç tutsa.
Geçmiş buzullar oluştursa,siyah fosiller tortulaşsa.
Karanlık gecelerin gözleri,gün ışığında kamaşsa.