Gözlerindeki o umutsuzluk,
Güneş olup aydınlatır mı bizi?
Umutsuz dualarımız içinden,
Fışkırıp bize ilaç olur mu?
Yüreğimizde solan çiçekler,
Yol uzun olsa da yürümeliyiz,
Adım adım menzile varmak için.
Her sabah güneş gülerek doğar,
Karanlıktan sonra başlar aydınlık.
Dünya karamsar görünse de gözümüze,
Gözleri solmuş, yüreği yaralı bir genç,
Çıkmaz sokaklarda kararmış hayalleri.
Ama bir umut ışığı hâlâ sönmemiş,
Tut hayatı, bırakma asla!
Düşlerin kırık, yollar taşlı,
Neydi,neler oldu ,anlamak zor
Ne halle düştüm
Hatırlamakla geçti mevsimler,
umutsuzca geçti günler,
Kapkaraydi haftalar,
Düşüne,düşüne bir haller oldum
Ne çıkabilir ne kurtulabilir
Zebaniler tutmuş onu
Kader böyle cizmiş
Böyle belirlemiş yolu
onlardan habersız kuş uçamaz
istesede çıkamaz ki
Umutsuzluk dergahı sanki
...... Gözleri
Hani kutsal kitapta
Denizin iki suyundan,
Biri tatlı,biri acı,
Ne yaparsan kavuşamaz
Zaman geçti biraz üstünden,
unutacağımı sanmıştım.
Nefes alıp rahatlayacaktım,
kendimce…
Ama korkunçtur ki,
Ne kadar trajik gerçekten,
ne kadar korkunç…
Artık aklına gelmeyeceğim,
Uğraşacağın binlerce şey olacak.
Ben ise gömülmüşüm kalbime,
Unutmak mümkünmüdür
İşlenmiştir günlüme
O günlümün perisi
Mührü vurmuş kalbime
Zaman su gibi akar
Görsem de yüzüne bakamam,
Konuşamam,
Sesim içime düşer.
Heyecanıma yenilirim belki
Kalırım suskun,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!