Şair ve şiir , yaralı ve yara

Her yazılanı şiir sanma, belki yaradır,
Her yazanı şair sanma, belki yaralıdır...
Kimi kelimeler vardır ki, zehirli bir oktur,
Sözde manasızdır ama, aslında içten bir ağıttır.

Yüzeysel bir sızıdır kelimeler bazan,
Derinliklerine inemez hiç ruhun,
Kimi insanlar vardır ki, hayatın sillesini yemiştir,
Acının her tonunu tatmış, kederle bezenmiştir.

Ama her yaralı gönül, şiirin dilini bilmez,
Bazısı suskunluğa gömülür, derdini kimseye demez.
Şiir, damıtılmış bir özdür, acının balıdır bazen,
Yürekten süzülen kelimelerle şair dans eder ...

Şair ise sarraftır ki, her bir harfi özenle işler,
Yarayı şiirle sarar, ruhlara ilmek ilmek nakşeder.
O yüzden dikkatli bakmalı, satırların arasına,
Her feryat şiir değildir,
Ve gözyaşı dökülmez öylesine.

Gerçek şiir, yürekten gelen bir çağrıdır,
Gerçek şair ise, o çağrıya cevap verendir,
Her harfi her hecesi ayrı bir desendir,
Ve onu kalemle kelamla yaşatandır...

Velhasıl kelam sevdayı bilmeyen yazmayı bilmez,
Sevmeyi hasreti bilmeyen şiirin kıymetini bilmez.
Her harf kağıda emanettir, her dize yürekten bir ah,
Suskunluğun çığlığıdır şair, ve şiirdir yazılan eyvah!..