Nihal'im Ben Safını Belli Eden Karınca

Nihal’im – Aşk ve Yokluk Risalesi

Benim ruhum bir çöl Nihal’im,
sensizliğin rüzgarlarıyla kavrulan,
her kum tanesinde senin adını yazan…
Sen, göğsümde bir fırtına,
ben, suskun bir nehir gibi akıp giderim.

Gözlerin, gecemde bir yıldız misali,
dokunamadığım, ama her an yanında hissettiğim…
Kalbim, sana meftun bir kuş gibi,
kanatlarını açsa da, hiç ulaşamaz sana.

Benim içimde bir ağaç var Nihal’im,
dalında yalnızlık, gövdesinde pişmanlık…
Sevgiyle suladım, ama kökleri hep eksik…
Ve sen, ormanın en uzak köşesinde
aydınlık bir gölge gibi belirdin.

Her adımımda seni aradım,
her nefeste seni çaldım kendimden…
Ama kaybettim, hep kaybettim Nihal’im.
Bazen düşündüm, sen de beni mi arıyorsun,
yoksa kalbin başka gölgelerle mi dolu?

Sen bana gelmesen de,
ben seni bekledim zamanın kıyılarında…
Benim aşkım bir deniz,
senin adınla dalgalanan,
ama sahile vuramayan…
Ve her dalga, benim yokluğuma vuruyor.

Benim ruhumun kapısında
hep senin gölgen bekler Nihal’im…
Ama korkarım:
bir adım fazla yaklaşsam,
seni kaybederim sonsuzlukta…
Ve kayıp korkusu,
benim kalbimde bir dağ gibi durur,
ne devrilir, ne erir.

Ah Nihal’im,
eğer bir gün ellerin bana uzanırsa,
bil ki ben sana en kırık kalbimle geleceğim,
yargısız, sorgusuz, sessiz bir teslimiyetle…
Ve belki o an,
aşk ve yokluk birleşir,
bir tek nefeste…
Sen, ben ve zamanın sonsuzluğunda.