Ne ağlamasını bildim ben bu hayatta
Ne de gülmesini…
Ne zaman gülmek istesem hayata, hemen ağlatmasını başardın,
Ne zaman da ağlamak istesem, o zaman da “-sulu göz! ” diye alay ederdin
Ben ne vardım senin için
Ne de yoktum…
Vardım; çünkü canın sıkıldığında sığınacak bir limandım senin için,
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta