Rüzgara Mühürlü Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Biz kalbimizi rüzgâra saldık,
üzerine adres yazmadık,
kim bulursa okusun,
kim anlar da ağlarsa, ona kalsın.

Bir martının gözünden
düştü ilk yalnızlığımız denize.
O günden beri
her dalga biraz bizden,
her köpük, bir sitem.

Yüreğim göçebe şimdi,
bir yere değil,
bir hisse varmaya çalışıyor.
Ne kadar yürürsen yürü,
birini içinde taşıyorsan,
hiçbir şehir tam anlamıyla varış noktası değil.

Vicdanımıza sığındık,
çünkü dünya gürültülüydü,
kendi içimizde
daha çok huzur vardı bazen.
Ama bil ki,
vicdan da bazen çok konuşur
ve sessizlikle ceza verir insana.

Kalbim bir kuş şimdi,
kanadı kırık ama göğe küsmedi.
Her sabah güneşe bakıp
biraz daha iyileşiyor.
Çünkü bazı yaralar,
ışıksız kalınca iltihaplanır.
Ve bazı acılar,
anlatılmazsa kalpte küflenir.

Sen bilmezsin,
ama ben,
her veda sonrası biraz daha büyüdüm.
Büyümek dediğin şey,
zaten biraz eksilmek değil mi?

Bizi en çok
giden değil,
bir gün döner mi diye
bekleyiş tüketti.
Kimi gözler vardır,
kapandığında hâlâ sana bakar gibi…
işte onunla yaşanmaz.

Ve şimdi,
eğer bir daha sevecek olursam
bir kalbe değil,
önce bir gökyüzüne bakacağım.
Çünkü yeryüzü
çok dar geldi
göçebe bir kalbe.