Rüzgar Yağmuru Şiiri - Kübra Ezer

dağların tepesindeyiz,
rüzgar yüzümüzü yalıyor.
Götür beni evime;
suskunuz.
dağın tepesi mutluluk veriyor.
Ağlamıyoruz,
gülmüyoruz.
Birbirimize bakmıyoruz,
Biz;
suskunuz,
olabildiğince uzaklaşamıyoruz
kendimizden.
rüzgarın sesi aramızı açmak istiyor sanki,
bazen biz istesek de kader bizi bir aradayken bile ayırır
ne kadar sonsuza dek bağlı olsak da;
ölüm var.
Orada duruyor,
sonsuza dek bu dağın tepesinde duramayız,
aşağı yuvarlanacağız.
Rüzgar bizi saracak sarmalayacak
ve biz beraber yaşamasak da beraber düşüşümüze tanıklık edeceğiz...