Öğretmenim, atandım ücra bir köye,
Dağlar geçit vermez, sana geleyim.
Garip kaldım, gurbet elde neyleyim,
Rüzgarın üstüne dost tanımadım.
Kader beni atmış ucra bir köye,
Hey hat, eşten dostdan haber gelmiyor.
Rüzgar penceremde tüm hayatımda,
Kapımı çalıyor beni soruyor.
Şıhuşağı yayla, havası serttir,
İnsanı yiğittir, yüreği berktir!
Görevim gereği burdayım elbet,
Rüzgardan başka dost tanımadım.
Rüzgarın tozanı, hışmı başkadır,
Yalnızım bekarım derdim başkadır.
Evin çatısını sallıyor rüzgar,
Her dem, kışı bana hatırlatıyor.
Ucra köyde, rüzgar en büyük dostum,
Her an, her saniye halim soruyor.
Rüzgarın dostluğu başımın tacı,
Bütün bu yalnızlık ruhumdan sancı.
Bozkurt'um yalnızlık ne de zor imiş,
Yıllar var ki, enbüyük dostun rüzgar!
Bu günlerde birgün bitecek elbet,
Yalnızlık bir sana, mahsus değil ki.
Kayıt Tarihi : 27.11.2019 11:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Güncelleme tarihi: 10.01.1973 Yirmi yaşımda 1971 yılında yolu olmayan ancak keçi yolu tabir edilen bir yolu olan 1500 m. rakımlı Akçadağ'ın- Şıhuşağı mezrasına öğretmen olarak atanmıştım. Genç bir öğretmen olarak. O yılları acısıyla tatlısıyla, yaşantımı Amatörce yazmış olduğum bu şiirde özetle anlatmaya çalıştım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!