Ruhumun Bahçesi Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Sen olmayınca nesini seveyim bu dünyanın?
İnsana çivit rengi bakan martısız denizlerini mi,
Gönlüme değirmentaşı gibi oturan dağlarını mı,
Gide gide tüketemediğim tozlu-tozaklı yollarını mı,
Ağaçlarında cıvıltı kalmamış ormanlarını mı,
Sinsi sinsi akıp gitmeye çalışan sularını mı,
Bir ayakizini bile koruyamayan kumsallarını mı,
Başıma akbabalar gibi üşüşen kapkara bulutlarını mı,
Güneşe benzemeyen güneşini mi, aya benzemeyen ayını mı,
Paslanıp küflenmiş yıldızlarını mı?
Bu sensiz dünyanın nesini seveyim?
Nesine
İmreneyim?

Çalıp götürmüşler denizlerimin açıkmavilerini,
Bembeyaz çığlıklarını martılarımın,
Körpe kokusunu topraklarımın,
Yollarımın kalça kıvırmalarını sağa-sola,
Güneşimin yaldızlarını, ayımın gümüşlerini,
Gözkırpışlarını körpe yıldızlarımın
Ve gökkuşaklarımın rengini.
Kara ağıtlara çevirmişler yüreğimin türküsünü,
Ahengini.

Ne sensiz dünyalarda kalmışım bilemezsin, anam-babam,
Tükenip gitmiş Karun ‘ları kıskandıran hazinelerim,
Kapılarım kanat kanat kapanmış yüzüme,
Başladığı yere döner olmuş yollarım,
Her varsıl umudumun harabesinde bir sefil baykuş,
Canımın her yakasında bir ayrı devin pençesi,
Ruhumun senin hayallerinle bir azap diyarına dönmüş
Bahçesi.

(DEĞNEKSİZ ÇOBAN isimli Serbest Şiirler 'inden > 11-12/100)