Sevgili Allah’ım, artık dua etmeyi bıraktım. Çünkü her seferinde yüreğimin en derinlerinden gelen umutla ellerimi açtım, dualarımı Sana sundum. İçimde taşıdığım en büyük dileklerimi, hayatımdaki en önemli tercihlerimi Sana emanet ettim. Ama zaman geçtikçe, bu dualarımın karşılık bulmadığını, yolunu gözlediğim kapıların açılmadığını fark ettim. Her dua ettiğimde, bir şeylerin değişeceğine inanarak Sana yaklaştım. Ancak, beklediğim sonuçları göremedim; dualarım sessizlikte kayboldu, umutlarım soldu.
İsyan etmiyorum, Rabbim, çünkü her şeyin bir hikmeti olduğuna inanıyorum. Belki de ben görmesem de dualarımın karşılığı bir şekilde geliyordur, belki de hiç gelmeyecektir, bunu bilmiyorum. Ama şu an için duaların benim hayatımda eski anlamını yitirdiğini hissediyorum. Dua ederken içimde hissettiğim o derin bağ, o huzur dolu anlar artık yok. Dualarım, içimde yankı bulamıyor; sadece boş bir ritüel gibi geliyor.
Belki bu kararımla hayatım daha zor, belki de daha yalnız olacak, ama kalbimde ne kadar dua etsem de bir şeylerin değişmeyeceğini biliyorum. İçimde, duaların bana bir zamanlar verdiği sığınaktan yoksun olmanın hüznü var. O eski güveni, huzuru arıyorum, ama bulamıyorum. Bilemiyorum belki de üzerimde bir ah vardır ya da ne bileyim bir beddua vardır ve bu yüzden layık değilimdir senden bir şeyler istemeye….
Sevgili Allah’ım ya da belki de sadece dua ettim, her şeyi hep Sana havale ettim. Ellerimi açıp dileklerimi dile getirdim, ama belki de sadece dua etmekle yetindim. Mücadele etmedim, gerçek anlamda çaba göstermedim, elimden geleni yapmadım. Belki de hayatın her aşamasında, tüm sorumluluğu Sana yüklemekle yetindim, kendi katkımı koymadım.
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.
