Sevgili Roza;
Uzun zaman oldu sana mektup yazmayalı, o kadar çok şey değişti ki senden sonra, kendimi bulmaya çıktığım yollarda hep sana rastladım. Senden uzaklaşmaya çalıştıkça hep sana çıktı yollar. Anladım ki nereye gidersem gideyim sen hep benimlesin. İçimdesin, içim sensin.
Unutmak istesem de başaramıyorum, aslında unutmak isteyip istemediğimden de emin değilim. Seni hatırlatan renklerden uzak duruyor, birlikte dinlediğimiz şarkıları artık dinlemiyorum. Eskisi kadar kendime özen göstermiyorum, uzun uzun konuşmalarım olmuyor, hani hep '' bir sus be adam'' derdin ya, artık hiç konuşmuyorum. İçimdeki yorgunluğu, içimdeki seni, acıları, hüzünleri, her şeyi susmalarımla geçiştiriyorum.
Eskisi kadar gülmüyorum mesela, ağlamıyorum da ama gülmeyi unuttu gözlerim. Sakallarımı bazen çok uzatıyor, bazen de çok kısa tutuyorum. Ne giyinirsem giyineyim hep üşüyorum, üşümeme sebep mevsimler değil bunu iyi biliyorum.
Eskisi kadar kahve içmiyorum, senin çıkmayacağını bildiğim için fala da baktırmıyorum. Aslında inanmıyorum ama yine de sen çıktığında yüzümde oluşan tebessüm başkalaşıyor, tekrar o günlere dönmek istiyorum, içimdeki kırgınlığın verdiği gurur buna izin vermiyor.
Dün gece seni gördüm rüyamda, üzerinde yeşil bir elbise, mavi kot pantolon ve özel dikim beyaza benzer bir ayakkabı vardı. Adımı seslendin, o an ne kırgınlık kaldı ne gurur, hemen sana koştum, elimi uzatsam tutacak kadar yakındın ama sana koştukça daha da uzaklaşıyordun, sonra yorulup dinlenmeye başladığımda sesin daha yakından geliyordu. Seni görüyordum, elimi uzatıyordum, sanki parmaklarımız bir birine değiyordu ama sana yetişemiyordum. Sonra yağmur yağmaya başladı, ardından fırtına ve şimşekler çakmaya başladı. Biliyordum gök gürültüsünden çok korkuyordun ve o an adını haykırarak uyandım.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta