Rical Şiiri - Mustafa Yılmaz Boz

Ricale zor olur, günün yedisi,
Mutfağa girersin, aş bulamazsın.
Kıvrılıp yatmıştır, evin kedisi,
Sevdiğin koltuğu, boş bulamazsın.

Yaşlandıkça seçer, saç aklarını,
Döküp bırakmıştır, bir çoklarını,
Elinle yoklarsın, yanaklarını,
Gözünde bir damla, yaş bulamazsın.

Fırın olur kalbin, yüreğin kordur,
Bana değil hüznü yıllara sordur,
Kaldırmaz her bünye, yalnızlık zordur,
Baharı bekleyen ,kış bulamazsın.

Bazen unutursun, ocak yakmayı,
Duvara bir resim, çivi çakmayı,
Sayarak yutarsın ,her bir lokmayı,
Sızlamayacak bir, diş bulamazsın,

Kırk beşten geçerim ,değilim yetme,
Nasihat benimdir, sakın kin gütme,
Evladım var deyip, tebessüm etme,
Yüzüne gülersin, hoş bulamazsın.

Bazen sinirlenir, tanımaz töre,
Derdi de götürür, gittiği yere,
Umut edemezsin, kendine göre,
Pembe hayallerde, düş bulamazsın.

Evdeki velede, sözün işlemez,
Gönül gençtir amma, façan iş yemez,
Her iş seni bekler, canın istemez,
Yapacak en küçük, iş bulamazsın.

Kahıroğlan sanki, ölünün sağı
Mevsimi gelince, döker yaprağı
Sel alır gider ya, kumlu toprağı,
Önünü gerecek, taş bulamazsın.