Retorik Ustası Şiiri - Kasım Kobakçı

Desem ki, retorik ustasına şöyle,
Bırak bu dilin sınırsız vurgununu,
Boşluğa sal, kelimeleri özgürce,
Kurulur pazar, sözün yedi yoluna,
İbretle süsleriz, evreni bir anda,
Bilirim, sözün özü tükenmez canda,
Canın suyu ise, kurumaz dudakta,
Tecrübeyle bilirim, retorik ruhta.
*
Sözler yeşerirse, zihin bahçemde,
Zamanın suyu durur, o an içimde,
Tatlı insan sözü, retorik bende,
O ilham suyunu, retorikçi içse,
Gönlü kana kana, yok olur kanı,
Neden son bulur, her günün dileği,
Gurubun, kızıla dönen ışığı,
Ayın, suyu aydınlatan parıltısı,
Kesilmesin, sözler düşüncelerden,
Yani gelmeliler, anlamlı sözden.
*
Ey, retorik ve şiir düşkünü insan,
İşte böyle, bir hayaldir ki lisan,
Aynen böyleydi, hissim anlatılan,
Döndürüyordu sözcükleri düşüncem,
On kat şiddetli geçti, bu haykırışlar,
Sessizlikte sustu, hatip bu gece,
Doldurduğum duygularımdı, benimse.
*
Barba doldur artık, sarhoş bir dille!
Zıvanadan çıkan, şıradan ölürse,
İlhamdan beslenir hep, düşünceyse,
Ne fark eder, böyle olsun bu gece?
*
Ey şiir ve söz seven, düşünceler,
Bir aydınlanmaydı, bendeki böyle,
Başımı vuruyorum, her keskin söze,
Ben yüreğimi, taştan gerçeklere,
Çoktu hayretimiz, çünkü hayata,
Dönüyordum inanın, hep şaşkına.