Ramazan Şiiri - Hüseyin Muşmal

Ramazan
Babasız anasız zordur iftar ve sahur yapmak.
“Uyu da ben seni uyandırırım, guzum,”
“Sevdin mi çorbayı, oğlum?” diyen yoktur.
“Uyan hadi!” diye başına dikilen bir anan yoksa
Garipsindir işte.
Buruktur hep ramazan.
Ne yersen ye, tutmaz seni.
Yarım oruç tuttuğun günlerde bile daha huzurlu,
Bir bulgur pilavı yediğin zamanlarda daha mutlusundur.
Şöyle ortaya kâmil bir sofra gelse dahi,
Hep bir eksik vardır içinde,
Yediğinin tadı tuzu yok, içtiğin kandırmaz seni.
Teravihe koşa koşa gittiğin günlerde,
Ak takkeni başına takıp,
“Bu sefer de ben müezzin olayım!” hevesiyle,
Coşkuyla kıldığın namazındaki heyecanlar yalan olur.
Tek başına, cemaatsiz kalan imam gibi kalırsın işte,
Anandan kalan seccadenin üzerinde,
Dilinde duaların, elinde tespihi,
“Yalnızlık Allah'a mahsustur,” der durursun.
Ezanı beklediğin sabırsız dakikalarında,
Yalnızca duyduğun müezzinin sesidir.
Garipsindir işte.
Açsan da en dualısını kanalın, faydası yoktur.
Buruktur hep ramazan.
Sahurda istemeye istemeye yediklerine inat,
İftarı beklerken gözünden bir damla yaş düşüverir.
Dokunmak istemezsin,
Ta dudaklarına kadar süzülünce ürperirsin birden.
Korkma, bozulmaz da orucun.
Aklına derin bir sorun takılır:
“Yalnızlık da Ramazan'a dâhil mi?”