Evimdeki boşluqda durub pencerenin önünden axan heyata baxıram.
Yadıma düşdü ki, sevgimin ağrısı dayanıb. Daha incitmir meni.
Acıqlandım zaman adlı tebibe. O ağrını arzuladım.
Heç olmasa üreyim evim kimi boş deyildi. Onu dolduran nese var idi.
İndi üreyimin harda olduğunu unutmuşam. Köhne yaralar incitmir.
Sevgimin qaysağını qoparsam, yandırsa meni.
Ağlasam, ağlasam, gözümün yaşıyla doldursam üreyimdeki boşluğu.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
