Plastik Kaplar Şiiri - Kasım Kobakçı

Oklavamız Toros gürgeninden yontulurdu.
Ninemin avucunda döner, yeryüzünü yayardı.
Sesinde evin kalbi atardı.
Hamur onunla mayalanır, bereket onunla yoğrulurdu.
O varken açlık nedir bilinmezdi.
Hazır gıdalar kapımızdan içeri adım atamazdı.
Bütün mikroplar, oklavanın takırtısından ürkerdi.
Ülkemizde ve soframızda kendilerine yer bulamazlardı.
Cümle parazit Kazdağı’nın pınarlarından akan suda erirdi.
Her türden hazır çorba, poşet ve konserve tek vuruşla ezilirdi.
Topraktan ve sudan sonra dupduru kalırdı siniler.
Pınarlarımız volkan gibi kaynardı ithal tohumlara karşı.
Bizim toprağımızda Meksika'dan veya Hollanda'dan sızdırılmış hiçbir GDO'lu tohum, hiçbir yapay gübre filizlenecek toprak bulamazdı.
Koca Yusuf pehlivanlıktan cayar, bereket haramilerin yolunu ebediyen tıkardı.
Bilekler çelik, alınlar aktı; imece sofraları doluydu.
Açgözlülük midemize girecek delik bulamazdı.
Sanayici, ithalatçı, fabrikatör ve tefecinin bile kaşığı tek bir çorbaya uzatılırdı.
Besmele aynı hizaya sokardı bütün kaşıkları ve çatalları; ağayı ve rençberi..
Tok olanın sofrası hep paylaşıma kokardı.
İblisin marketleri bu kokudan çatlar, dağılır; yerle yeksan olurdu.
Gıda tekelleri ve market zincirlerinin gücü bize işlemezdi.
Saray da olsa mutfak mezardı.
Gözü doymayan her zengini doyururduk.
Akşamlardaki sohbetlerde: oklava, evraaç, masal, bilmece, fıkra anaların dilindeki lezzeti artırırdı.
Paylaşma, bölüşme, ikram etme potasında pişerdi lokmamız.
Açlık tokluk olurdu.
Yayılırdı tokluk tabaktan tabağa.
Afiyet ve şükür sesleri genişletirdi mideleri.
Zengin ve fukara iki komşuydu yan yana.
Yalnızca Batı'dan gelirdi obezite.
Yalnızca Gavuristan'da israf edilir, nimet çöpe atılırdı.
*
Ya ne bu: Gıda mı,
Yoksa kimyasal mı,
Doymaz mı şu market sanayisi,
Katkı, koruyucu, aroma, boya..
*
Ne buldun ki ey benim,
Plazalara kapanmış,
İthal kahvelerle avunmuş,
Reklamlara inanmış,
Mevlana'sız Konya'm
Modern köleciğim,
Tayland, Brezilya, Çin,
Plastik kaplarında.