İrfan Okyay - Parça Şiiri - Antolojime E ...

Aklımı egemen duyguların içinden koparmak istediğim her anda uçsuz bucaksız dağların çevrelediği bu şehrin içerisinde sıkıştığımı hissettim. Yüzlerin doğurduğu soluk bakışların üzerimde gezerken hüznün ne maksadı olabilir bugünümden?

Ben kendime ne zaman yabancı bir çingenenin gözlerinden baksam, saçlarında tek tük ağaran tellerin arasına saklanmış kırık bir gençlik görürüm. Sahiden, kırılmış bir hevesin doğurduğu ağırlığı hangi kantarda tartmalıyım? Themis gerçekten Delphi Tapınağından kalkıp gelseydi, kolunu böylesine kaldırır mıydı kefeleri bunca adaletsizliklerle doluyken? Kehaneti doğuranın öyküsü tarihin tozlu raflarının arasındayken, ben beni bunca acının içiden nasıl bir öyküye koyabilirim? Zor zamanlarımda kederin böldüğü aklımı, on köşesinden nasıl dikerim?

Parçaların tesiri hareketinden gelse de, ben kendimi böldüğüm bin parçadan nasıl tekrar bir ben yapabilirim?