Özgür Doğa Şiirleri - Şair Özgür Doğa

sıçrayınca
kan
beynime
doğurdum
sancılı
bir

konuşmak
sarpa sarması iyi niyetin
susmak
cinnet mekan

bile

bir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde

çizivermiş bütün dermansız hastalıkların resmini hippokrates
üzerine kafka’nın veremli mürekkebi damlamış

ağaçları mantıkça budamış aristo

ellerinde
bütün evrenin kokusu var
öpülecek

yola her düşüşümde
yolumu açıyor saçları

bu kent
üzerime yığılır
herkes
kendi mezarını kazar

tabakam

yılmadım daha
ummadım bu çokluğunu
darıl
kan
yan
bu kez bana

her kuşatmada
yara alıp da
geldim

sarmaşık biriktirdim
-soğuktu-

puslu günlerimde
uyku biçilmemiş gecelerime
karınca kararınca
kara mürekkep aktı

aşkın ciğerimi parçalaması

tanım
yok
tanığım
yok
ben
ben-sizim

solmasını ben bilirim
kurumasını bilemem, gülün

mazlumun yüzündeki
ışığı süzüp doğan
güneşse