Ozan Efe Şiirleri - Şair Ozan Efe

sesinden belli olur
dilinin sürçülmesi
örtüsüne kaybolur
yelinin küçülmesi

komşu sayfaları dolansam

ne zamandır bilemem sevda iksirindeyim
ırmak olup taşardı okyanustan dolarken
kaynağından aşardı ol yunusça solarken
üstü üstünde geldim şeyda teksirindeyim

gönül kanıyorken sus akabildiğim yerden

umarsızlığındayım
geceye tutuklandım
sorun sokağındayım
eceye koltuklandım

zindan yoldaş yüreğe

hep yanındadır
omzunda onca yükün
yüzünde çizgi
ellerine su dökün

aç açık koymaz

gözlerimi yumdum
uyudum

ışığını çaldım
güneş tutuldu
dolunaylı gecede

yüreğinde titreyen
yelkenleri sıyıran
dağlarında sütleğen
mor sümbülü ayıran

küçük kiremitli ev

sözümü yutar gece
seslensem yüreğine
belki sandı bilmece
peslensem yüreğine

adımlarında küçük

yüreğine baksan inceden ince
gözüne dolunca dünyası senin
ırmağına aksan niceden nice
sıcağı bulunca hep terleyenin

tek kale maçına döne dolaşır

toprak kana beslenmiş
pusuda suskun toplar
dostluğa kin üslenmiş
bağrına hançer saplar
kaşı çatık duruşuna baktım
ne gecelere ne gündüze benzer

Ankara’da kar yanar
ağacı yan nar yanar
yoku yok oluncaya
anadolu var yanar

ne işi var enginde