Öyle Mi? Şiiri - Döndü Dülger

Zor bir insanım öyle mi?
Çilekeş ömrün kalıntısı çatık kaşlarım.
Karanlık gecelerin eseridir asık suratım.
Hüzün giyindiğimdendir derin kırışıklıklarım.
Sözlerim eşrefli, yüreğim pençeli,
Kuruttum gönlün gülünü, dallarım dikenli.
Zor olmak buysa öyleyim kabul.

Zor bir insanım öyle mi?
İnsanın dışına bakıp ahkâm kesmek,
Biz insanoğlunun yaptığı en iyi şey doğrusu.
Acılar insanı keskinleştiriyor,
Mücadele insanı hissizleştiriyor,
Boşa giden yıllar da seni zor bir insan kalıbına koyuyor.
Zor olmak buysa öyleyim kabul.

Zor bir insanım öyle mi?
Dalından koparılmış, kurumuş bir leylak gibiyim.
Renginden, kokusundan, güzelliğinden eser yok bir demetim.
Benzim soluk, sesim kısık, dilimde yok süslü cümlelerim.
Dünlerin yorgunlukları,
Sabrın sonunda ki isyanları,
Emeklerin un ufak kırıntıları,
Zor olmak buysa öyleyim kabul.

Zor bir insanım öyle mi?
Halbuki inancı kayıp, güveni toprağın bağrında,
Küçük bir kız çocuğu yatıyor, dönülmez derin uykuda,
Bir güle, bir tebessüme muhtaç ruhum saklımda,
Kara kader üflüyor, alevi söndürmüyor bağrımda.
Şimdi soruyorum söyleyin Allah aşkına,
Zor bir insanım öyle mi?
Zorluk buysa öyleyim kabul...
Döndü Dülger