Oturur Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Aslanın yemini sineğe verme;
Gider midesine çöker oturur.
Cahilin cebine cevher doldurma,
Götürüp çöplüğe döker oturur.

Ardından yürüme önde gidenin,
Lafını dinleme çok laf edenin,
Sakın yırtığını dikme kimsenin;
Alışır, yeniden söker oturur.

Cahilin pas partal olur izleri,
Takılsa bir saat gitmez gözleri,
Ne ipe, ne sapa gelir sözleri,
Çuvalı çabucak silker oturur.Gerçeği söyleme taş kafalıya,
Asık suratlıya, deli doluya,
Toprağı hamleder belki de suya,
Öfkeden duramaz, kalkar oturur.

İnsanlar suçlanır kendi diliyle,
Hiylekar insana yaparlar hiyle,
Raflarla kitabı verme cahile;
Doldurur fırına, yakar oturur.

Kışa dayanırsan mutlak yaz gelir,
Tamah deprendimi herşey az gelir,
Güzel söz cahile vızdan vız gelir;
Kulağını söze tıkar oturur.

Aptalla iş görme akıllı isen,
Sakarları dene eğer istersen,
Duvara bir küçük çivi çak desen
Duvarı çiviye çakar oturur.

Duymazsa öğüdü çıplak ile aç;
Öğüdü küpe et, elini kıskaç.
Barlıoğlu bile öğüde muhtaç,
Sanma ki öğütten bıkar oturur.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 303-304/412)