İnsanın kendisini her akşam, her gece aynı sızının, aynı derdin içinde bulması aslında ölmesidir biraz... eğer bu durumdaysa insan, bu durumdaysanız SİZ... SİZ demeki Onu UNUTMAYI BAŞARAMADINIZ...
Saat kaç olursa olsun BENİ UNUTMA…
Ben seni saatlerin ötesinde 25. saate sevdim…
Mevsimler önemli değil
Bir kartanesinde, bazen bir yağmurda,
Bazen esen bir rüzgarda yada
Yüzüne vuran güneşin ışığında BENİ UNUTMA…
Eskiyen herşey kolayca atılırmış, ağaç dalındaki yaprağını eskiyince bir mevsim bahanesiyle atarken, peki ya bizler neden eskiyen anıları bahanelere sığınıp atamıyoruz?
14 mevsim geçerken hala aynı acıları içimizde taze tutuyoruz… Bizim dalımızdan kopan her sevda için göz yaşı döküp hala o çiçeklerin açmasını bekliyoruz…
AŞK-I MECAZÎ olarak yaşıyoruz… Bizim olmayan herşeyi fazlasıyla sahiplenip bu dünyada kendimize hep bir acı hem bir keder vermeye çalışıyoruz…
Karanlık yüreğimde gölgeni arar dururum,
Sensiz birçareyim adındır bir tek umudum.
Bak üşüyorum bahanemde yok oysa,
Keşke bitanem şuan yanımda olsa,
Ağladığımızda gözlerinden akan yaşı silen…
Sonra canın yanmıştır diye
Gözlerinden öpen adam..
Hani saçlarının tellerini cüzdanında saklayan adam…
İşte O ADAM Yoruldu…
Şiirler ağlıyor, canim yanıyor, Duyduklarıma duymaz olduklarına...
İSYAN EDİYOR SON SATIRLAR
YAZILANLARA YAZILAMAYANLARA
GİDİŞİNİN ARDINDAN GEÇEN MEVSİMLER BİLE MUTSUZ İLK VE SON BAHARIN YAĞMURU KARA YAZIN GÜNEŞİ SOLUK KISIN KARI BULANIK..
TUTARSIZ HER ŞEY GİDİŞİNİN ARDINDAN
Deniz anlatıyor mu beni sana hatırla alsancak da sahilde,
O tahta dayanaklara dayanırdık…
Rüzgar eserdi saçların darmadağın olurdu,
Deniz ve dalga sesleri kulaklıklarımda gelen en güzel melodiler di
Ve gülüşün tamamlardı bu doğa harikasını…
Biz yalan değildik sevdiğim ayrı olsak ta tutunan dallarımız vardı birbirine…
Tedirgin bir adam oldum sayende adımları mı hep korkak atıyorum…
Mevsim Sonbahar olmasına rağmen ağaçtan düşen yapraklar için can yakıyorum, tutarsızca rüzgara kızıyorum, sonra yine çıplak kalan o ağaçla bende üşüyorum… ağlıyorum ulan ağlıyorum, masum bir çocuk gibi, acısı büyük bir anne gibi, yalnız kalan bir baba gibi, sevdiğini meleklerin aldığı söylenen bir sevgili gibi… oysa benim yapraklarım döküleli çok olmuştu…oysa mevsim sonbahar da değildi canımı acıta acıta söke söke koparmışlardı bütün bende ki umut yapraklarını bunu yapan ne bir rüzgar, ne de bir fırtınaydı adı yasak denen can yakan aşktı…
Ben her sonbahar yaprakların dökülüşünde bu acıyla tedirgin bir adam olup ağzımda belirsiz bir küfürlerle ilkbaharı bekliyorum tüm şairler gibi …
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!