Omzumda bir görünmez savaş var...

.
​omzumda bir görünmez savaş var dostum
gözlerimi kapasam
kelimelerden ordular yürüyor üstüme
her hece paslı bir zırh
her suskunluk bilenmiş bir kılıç

içimde adem’den kalma o eski yara kanıyor
anlatamıyorum inan
varlık zıddıyla kaimken böyle
aklıma o mutlak olanı düşürüyorum
göğsüme beyaz bir kartal konuyor
gibi seni düşünüyorum Yaradan’ı

alnımda ilahi bir mühür
kirpiklerime basa basa inerken
yüzüme çalınmış o büyük nur
kalbimden Enlil selamıyla fışkıracak neredeyse
dönüp baksan şeytanın beli kırılacak

bir denge bulacak kendini eski bir kaosun içinde
göğe kan değil, ışık sıçrayacak
terlemeden koşan bir nefs, yolun sonunda çatlayacak
dönüp baksan Enki’nin hilesi bozulacak!

duman
ateşle değil artık
zaman
bile durdu
savrulan bir niyet
içinden geçiyor evrenin
tutan el
ayıklıyor karayı beyazdan
şer zerk edilmiş alemde seninle dolanırken kalbimi
kıyıldı ahit
ölsem de bozulmaz yemini
ben bir tek kudreti bilirim onun da adı Kadir-i Mutlak!

​omzumda bir görünmez savaş var dostum
buramda sen
gecenin köründe fısıltılar girmiş çevirmeme
o an kulağıma
göklerden gelen ilahiler çalmışlar
ve dünyanın görünmeden gören melezleri
ruhuma işkenceyle sormuşlar
anlatamıyorum dostum
bu kalp kötüye varmaz deyince bana inanmıyorlar
kimin içine değebilmiş ki şeytanın eli?

mühür verilmiş ruha
ve kararmamışsa mühür
insan ne için tapsın ki güce?
o kirli ışıklı, kendini tanrı mı sanıyormuş?
bizi elindeki vaatlerle mi döndürecekmiş hiçliğe?

​omzumda bir görünmez savaş var dostum
anlatamıyorum inan
ben her gün bir iblis soyu kurutuyorum içimde
azalmıyorlar dostum
ruhumda ilahi bir sızı
nereye gitsem
varır varmaz arıyorum seni kendimde
yapacak bir şeyim yok
çok nurlu yağdın varlığıma
beni içime kadar arındırdın dostum
ilahi bir dokunuşsun zamanıma
buramda sen
buramda…
son sürat kötülük kaybediyorken
kazanan bir ordunun içinde kadar buramda…
açıp gösteremiyorum dostum
manevi bir sır koymuşlar aydınlığıma

​omzumda bir görünmez savaş var dostum
bir irade
ile ruhumu
yeniden armağan ettim sahibime
korkularımı şeytanıma bahşiş bıraktım
zaten nereye uzansam imtihan
içime bir bilgelik sızmış gibi ben
kalabalıklardan sana doğru arındırılmışım
inancın koptuğu yerden başlayan bir imansın
iki el açsan semaya
iki melek iner verir kalbini
ama beni bir bahane bulup da…
kendi karanlığında boğulan bir acizliğin yansıması onlar

​omzumda bir görünmez savaş var dostum
gözlerime beyaz nurlar doluyor
gözlerini gözlerimden çekme
beraber o büyük ışığa bakalım
anlatamıyorum inan
elimi çabuk tutman lazım
ben ki
imanımla hayata bağlanmışım
anlamak istemediğim bir şey var kötülüğünde
gasp edilmiş ruhun
ne kadar da zavallı duruyor kibrinin dişinde
böyle yüz yüze
böyle eli belinde gafil
bin sene geçse anlaşamayız
beraber hakikate bakalım dostum
bakmayalım hiç birbirimizin nefsine

​omzumda bir görünmez savaş var dostum
gövdemi aydınlatıyor seher
imanım güçlendikçe
içimde ağırlaşan bir ittifak
cebimde dualar
boynumda görünmez bir zırh
alem elindeki teraziyle
adalet kuruyor omuzlarımın ortasına
uyumuyorum dostum
soluduğum huzur, verdiğim nefretle akraba değil
birbirini bulan iki ilahi güç
gibi ittifak kuruyoruz seninle hayata
artık kabullendim:
beni yalnız bırakmıyorsun burada!
ben senin izninle yeryüzünde geziyorum
sen benim ruhumu sürüyorsun katına

​omzumda bir görünmez savaş var dostum
anlatamıyorum inan
ben nasıl dururum sen emretmezsen
Allah biliyor hiçbir şeyim yok O’ndan gayrı
sevilecek şeyler ağaçların arasından geçip gidiyor
seni sevmek de öyle kainat!
yanınca bitiyor her şey, nefs yanınca bitiyor
kalanlarla avunmuyorum dostum

sen varsın her nasıl var olacaksan
bu imtihan, bu akış
o kibirli şeytanın külündense bu kalp
çok sevinirim ya Rabbi
beni her yerimden nurunla kapatırsan...

Hasan Belek
13 Ekim 25-Akçay