Ölümle Yaşam Arasında Kaldım

Ölmek istedim defalarca kendi içimde.
Çıkmaz sokaklara girdim yüreğimde her gece.
Kendime zulmettim, çıkışı bulamadıkça.
Yoruldum ben bu hayatta huzuru ararken.

Bir türlü bulamıyordum ait olduğum yeri, benliğimi.
Kayboldum defalarca yüreğimin derinliklerinde.
Çıkış yolunu bulamadıkça, ölmek istedim çaresizce.
Bir labirentin içindeydim, kendi dünyamda.

Işığımı ararken sert duvarlara çarptım her defasında.
Çıkmak istedim karanlık sokaklardan, ışığımı aradım.
Ruhumun derinliklerinde yalnızca ölmek istedim.
Kayboldum yüreğimin kuytu köşelerinde.

Karanlık dünyamda varamadım bir yerlere.
Nefesim kesildi, her defasında hızla koştukça.
Bir kar tanesi misali eriyip tükendim günden güne.
Bir çıkış bulamadım, bir türlü ait olduğum yeri.

Kaybolmak, ölmek istedim her defasında.
Ölümle yaşam arasında kaldım uzun bir süre.
Çaresizlik böyle bir şey işte, umutsuzca.
Bir gecenin içinde kayboldum; ben kayboldum.

Sonra bir gece yıktım bütün imkânsızlık duvarlarımı.
Işığımı buldum, Allah’ın yardımı ve kendi mücadelemle.
Kendi gücümle çıktım karanlık sokaklardan.
Ölümün ucundan döndüm, karanlığın içinden çıktım.

O an kurtuluş sanmıştım, çaresizdim işte.
Yolumu buldum, çok şükür sabırla sonunda.
Işığım oldu Yaradan; sığındım merhametine.
Şifa verdi yaralı yüreğime; işte buldum yolumu sonunda.