Ölü, Her Şey Şiiri - Krzysztof Paracanov

Viski akıyor boğazımdan
eski bir asansör gibi
Ve sigara giderek eriyor,
parmaklarımın arasında
beş para etmez zaman gibi
Ve kapalı, garajın kapısı
Bağırıyorken gazolin

Bu son sevişmemdi benim
Her ne kadar sevsem de, şafak güneşini
Elveda dedim son kez,
benliğimde varolan-
zerresini her şeyin

Antika saatin sesi
hafif bir çığlık gibi
gıdıklıyor kulak zarlarımı
Eski bir savaşın trompet sesi
Göklerde süzülen bir nota defteri
sayfaları içinde kaybolan İtalyan dizeleri
Ve kalbimin derinliklerinde bir yerlerde
Kirli çarşaflar gibi dağınık
Ballad ritimleri

Ve katran camından, eski garajın
Sızan ışık kadar kaybolmuş
kanalizasyona sızan yağmur suları
Farelerin tiz sesi var bugün
Korosunda yalnız kilisenin

Tanrı sarhoş
ve delicesine ağlıyor bugün
Ama deniz hâlâ sakin
ve toprak hala kuru
bugün